Dag 40

Vive le camino! Aflevering 40.

Volgens de ene is het stuk Burgos-León erg meditatief (hoe vaak heb ik dat woord al gehoord), de andere is ervan overtuigd dat je daar jezelf zult vinden, maar ik hoor vooral dat het een overdreven saaie vlakte is zonder begin of eind.

Ik zal mezelf onderweg in de trein wel vinden. Mij lijkt het dat ik mezelf al genoeg ben tegengekomen op deze pelgrimstocht en dat het al saai genoeg is geweest in Spanje. Er zijn kwade dagen waarop ik mij erger aan auto's en vrachtwagens op de snelwegen en aan fietsers op de camino. En het is tenslotte altijd de bedoeling geweest mezelf te verliezen en Van Gogh te vinden. Die heeft daar niks verloren, als je het mij vraagt.

Na een dagmars van 38 km kreeg ik op het Plaza de Santa María van Burgos een rauwe hamburger voorgeschoteld samen met gazpacho, nochtans duidelijk als voorgerecht gevraagd, die proefde naar bruiswater met een klodder tomatensap. Ik voelde mij uitgelachen door alle gebeeldhouwde figuren op de kathedraal, en dat zijn er veel. Ook een duidelijk teken aan de wand dus.

Het politiebusje dat ostentatief kwam postvatten midden op het plein na de aanslag in Barcelona maakte mij niet vrolijker.

Kortom: ik kocht een treinticket. En in de trein mag eindelijk worden gerekend: in León heb ik 1140 km afgelegd sinds Lodève en van daar zijn er nog 325 te gaan tot Santiago. Die doe ik met mijn ogen toe. Bij wijze van spreken dan, en niet op de trein, voor alle duidelijkheid.