Vive le camino! Aflevering 39.
Gisteren had ik zowaar opnieuw een rendez-vous met de natuur. Onderweg naar Burgos in een bosrijk wildreservaat werd ik opgewacht door een kudde paarden, zeven in totaal, die mij letterlijk opnamen in hun midden (twee achter en drie voor mij op het pad en één aan elke zijkant in de bossen) en begeleidden over een strook van ongeveer vijfhonderd meter tot vlak bij het wildrooster. Ik was één van hun. Stak er toch wel een zakje met noten in mijn heuptas. Zouden ze dat kunnen ruiken of weten ze dat wandelaars daarin hun snacks bewaren? Ze konden er in elk geval niet afblijven. Op één paard na dat gulzig naar mijn voorarm bleef happen. Het is eens wat anders dan een eekhoorn aan mijn vinger. Alweer een onvergetelijke ervaring, waarbij de harmonieuze symfonie van achtentwintigpotig hoefgetrappel gedirigeerd door mijn looppas nog hypnotiserend nagalmt in mijn oren.
Tot in Burgos heb ik getwijfeld om de 180 km tussen Burgos en Leon per trein te overbruggen. Hierover morgen meer.
Reactie plaatsen
Reacties