Dag 4

Vive le camino! Aflevering 4.

Vandaag opgestaan met superbenen! Had ik gehoopt te kunnen melden. Super was het nochtans, maar dan als in superstijf. Alleen al uit bed geraken en naar het toilet gaan leek een etappe waardig. Houterig voor de ene (Yves komt niet voor niets van het Keltische Iv ofte Uitveerkrachtighoutgesnedene), stokoud voor de andere. Enkele jaren geleden, tijdens de Zomer van Antwerpen, ontwaakte er een reus in Park Spoor Noord, geholpen door honderden touwen in de handen van tientallen mensjes die alle kanten uit sprongen. Hoe die marionet op een wonderbaarlijke manier een eigen leven begon te leiden, zo werd ik vanochtend wakker. Zonder touwen noch hulp welteverstaan.

Wel een heerlijk gevoel om eens te kunnen blijven liggen tot half acht, uitgerekend op deze quatorze juillet. Dat mag als je weet dat het maar vijf tot zes uur stappen is vandaag.

Stappen kun je het nog altijd niet noemen. Elk uur lossen op eis van de linkerschouder om na het herladen twintig minuten een houten klaas uit te hangen tot het vuur in mijn schoenen, dat vreemd genoeg na elk rustmoment opflakkert, gedoofd is.

En dan, dames en heren, dan openbaart zich toch weer zeker een mirakel! Omstreeks 13 uur, de zon op haar hoogst, de aaaaaahs alweer uit de mond ontsnapt, de tanden stukgebeten en de zakdoeken volgehuild, net dan bereikt de camino het waterniveau in een uithoek van een kilometerslang meer, omgeven door groenbeboste heuvels. Op 75 meter rechts van mij doen twee para's rustig hun ding met visgerief en een rubberbootje. Op 50 meter links een verloren speedboot. Verder de baai voor zo ver ik zie helemaal voor mij. En ik haal alles uit mijn broek, trek de rest uit, laat mij zakken in het heldere, warme water en dobber rond voor minstens een uur. In het midden zie ik hoe de plas zich verder uitstrekt langs een dorpje op een helling met eronder campers en wat volk en een volleybalveldje en een met boeien afgebakende zone. Als massageolie werkt het water in op mijn schouders en als, ja, als water, op mijn voeten.

Als je mij niet gelooft: Les Lacs du Connemara. Omdat je mij nu zeker niet gelooft: Lac du Laouzas. En aanschouw het met eigen ogen.

Mijn baguette met - jawel mama! - schimmelkaas eet ik op een rots met de voeten in het water en opdrogen doe ik terwijl ik dit verslag schrijf. Sowieso duik ik er nog in. Meer moet dat niet zijn voor vandaag.