Vive le camino! Aflevering 3.
Met onze excuses voor de onaangekondigde programmawijziging van gisterenavond. Wegens een plaatselijke (of, zo u wilt, persoonlijke) stroomonderbreking kon die uitzending helaas niet doorgaan.
Nabeschouwing van gisteren en vandaag:
Gelukkig kan niemand hier te laat toekomen en mocht ik vandaag opnieuw meedoen. Om 5u30 vertrokken en om 17u30 bestemming bereikt. Klokje rond heet zoiets.
Vandaag ook een etappe die met drie sterren stond aangestipt, op een moeilijkheidsschaal van 1 tot 3. Alleen wat korter met 26 km.
Positief nieuws: geen kleerscheuren.
Minder positief: tussen mijn blaren door kun je nog wat stukjes voet terugvinden. En de linkerschouder stelt zich aan als een klein kind en maakt duidelijk dat ze er echt geen zin in heeft door heel de reis naar achteren te trekken, als om te zeggen ik wil terug. Vervelend en pijnlijk.
Toch kan ik nu al niet om de conclusie heen dat de camino de snelste weg richting verlichting is. Zo ben ik al 1,5 kilo afgevallen en mijn rugzak 3 na het loslaten van de tent en slaapzak. En van de metalen plooibuis die aan weerszijden onafgebroken in mijn onderrug priemde. Die gloednieuwe tent verdiende een beter lot. Zoiets als een ecologisch verantwoorde rituele verbranding.
Soit, wel opletten geblazen in al dat ongebreideld enthousiasme, want met deze snelheid van het verlicht bereik ik Toulouse zonder rugzak en zonder kleren. En daar zit niemand op te wachten.
Wat wel wacht is de etappe van morgen, die beschouwd mag worden als een overgangsetappe. Net zoals die daarna.
Afsluiten doen we met een boodschap van algemeen nut.
Compeed Compeed wij lopen op Compeed
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat Compeed
Compeed Compeed.
Reactie plaatsen
Reacties