Dag 2

12 juli 2017.

Vandaag volgens de Miammiamdodo een loodzware bergetappe van 30 km met 5 cols van gemiddeld 1000 meter. Om half zes vertrokken via asfalt naar het volgende dorpje. Daar al een half uur moeten pauzeren. Tent en slaapzak na veel wikken en wegen toch bijgehouden. In dat dorpje, in een onmetelijke vallei begint het stijgen al aan een belachelijk hoog percentage. Bovenaan onmiddellijk de wildernis in en recht omhoog voor een aantal kilometers op een amper begaanbaar dichtbegroeid padje van enorme rotsblokken. Niet voor mensen met claustrofobie. En het zweet stroomt van je lijf terwijl de zon nog onder is en je zucht en blaast en kreunt en aaaaaaaht. Om dan plots boven het gebladerte uit te komen en verbaasd vast te stellen dat je boven alles en iedereen staat, boven op de berg, boven op de wereld. En het uitzicht is alweer overdonderend. Maar niet voor mensen met hoogtevrees. En je ziet een rotsblok aan de rand van de ravijn dat ietwat de vorm heeft van een ligstoel en je negeert de tintelingen in je buik als de diepte van de vallei je aantrekt en je legt je daar neer en staart uitgeput maar voldaan naar het dorp van daarnet, dat nu al zo ver en zo veel kleiner lijkt. En je weet dat het een lange dag gaat worden. En dat je onderweg niets zult tegenkomen. Spaarzaam omgaan dus met dat water en die banaan.