Vive le camino! Aflevering 29.
De achterkant van de berg.
Twee uur afdalen volstond om de Indiana Jones in mij klaarwakker te krijgen.
Geloof het of niet, de Spaanse Pyreneeën hebben een Noord-Amerikaans gezicht. De wereld op zijn kop. Krijg dat maar eens uitgelegd. Ook de bemoste opgehoopte stenen lijken niet meer op die ruïnes van de voorkant. Vraag me niet waarom.
Als de rook om mijn hoofd is verdwenen, zie ik iets dat lijkt op hetgeen ik eerder op tv, op internet of in een pretpark heb gezien van de Grand Canyon, Colorado en Sierra Nevada. De rio Aragon zie ik uitgroeien van een woest kolkende waterval tot een watermassa die gestuwd moet worden door een gigantische dam.
Hoogtepunt van de dag: het treinstation van Canfranc. Een machtig gebouw met een geschiedenis vol machtsmisbruik waarin nazigoud een mysterieuze hoofdrol opeist. De aanblik even bedreigend als indrukwekkend. Zoals die ventilatieschacht (of controletoren of wat het ook mag zijn) bij de ingang van de Tunnel du Somport.
Niet goed wetende of ik daarna in Navarra of Aragon ben, stap ik van siërra naar siërra, één en al dorre woestijn. Dor maar zeker niet verlaten. Deze etappe heb ik meer wandelaars gezien dan alle voorgaande etappes samen. Een zachte voorbode voor wat vanaf Puenta de la Reina komen zal.
Reactie plaatsen
Reacties