Vive le camino! Aflevering 19.
De katharen indachtig is dat zaakje van die pretentieuze kathedraal van Auch met dat museum van precolumbiaanse kunst in diens schaduw niet erg koosjer. Wat de ode aan deze stad gisteren niet mocht vergallen en al helemaal geen afbreuk doet aan een plek die te veel charme en romantiek uitdraagt voor een eenzame reiziger.
Mede daarom heb ik de rustdag afgeblazen en ben ik op een - val niet van je stoel - pijnvrij elan zuidwaarts getrokken. Gedaan met opschuiven in westelijke richting. Gedaan met fysieke omgemakken. Klaar voor het grote werk.
Wat helpt tegen blaarvorming is de veters stevig aantrekken. Ik droeg mijn schoenen te los omdat een veter al na drie dagen was beginnen te rafelen. Al die tijd dacht ik alleen aan die veter die zeker niet mocht scheuren.
Ik heb ook geleerd om te gaan zitten telkens die zeldzame mogelijkheden zich aandienen, ook al ben ik helemaal op dreef en heb ik er allesbehalve nood aan. Een beetje zoals wielrenners moeten eten en drinken nog voordat honger en dorst toeslaan.
Tot slot heb ik aanvaard dat een heuvelachtige etappe geen vlakke etappe is. Hoe graag ik ook wil, dat lukt niet aan eenzelfde tempo. Ik moet daar meer tijd voor uittrekken. Ja, zelfs al heeft elke heuvel een kant die naar beneden gaat.
Verstand komt met de jaren. Deze drie inzichten na negentien dagen.
Reactie plaatsen
Reacties