Dag 12

Vive le camino! Aflevering 12.

Helemaal anders dan dat symfonieorkest, was dat zangkoor gisteravond tijdens de vespers niet. Voeg beide samen en je krijgt me niet voor het zingen de kerk uit.

Toen de soep klaarstond, sloeg ik toe in de veronderstelling dat dat alles was. Het werd van het beste tot nu toe op dit avontuur. Aardappelgroentensoep, iets met rijst, kazen, fruit, brood, water, wijn; meer moet dat niet zijn.

De afrekening verliep ook makkelijker dan verwacht. De reisgids gaf een vrije bijdrage aan. Een stemmetje in mijn hoofd zei toen 'niet doen, je gaat te weinig geven!'. Mezelf kennende zou ik net daarom te veel geven. Onjuiste informatie, zo bleek bij inchecken. Vraagprijs (voor pelgrims) 20 euro, met overnachting, diner en ontbijt inbegrepen. Zo heb ik met een gerust geweten veel te weinig betaald.

In de librairie van de abdij vond ik de documentaire die ik ooit gezien heb over het leven van de kartuizers in La Grande Chartreuze. En tussen de vele oogstrelende boeken met een rijkelijke variatie aan, uiteraard, religieus en spiritueel geïnspireerde invalshoeken, herinnerde ik me dat ik niet lang geleden zelf een boek over de kathedraal van Antwerpen heb geschreven.

Dat alles maakt het toch vreemd dat bij het binnengaan die angst voor het - schijnbaar - onbekende me besloop, zelfs op mijn leeftijd. Anderzijds, als een mens voor alles onbevangen kan openstaan, is die dan niet alles en niets tegelijk?

Dat was gisteren en vanochtend. Voorts stond vandaag alles in het teken van de grote - weliswaar korte - hereniging met mijn allermooiste en zo mogelijk nog lievere vrouwtje, die met mijn al even bekoorlijke schoonmama (leest mee!) speciaal een omweg maakte op de weg terug van hun vakantie. Een moment dat bij hoge uitzondering nog mee in de rugzak mag. Zo zal ik het hartstochtelijk meedragen tot het eind.