Dag 10

Vive le camino! Aflevering 10.

Nog in Castres sta ik op de rand van een nieuwe verlichtende doorbraak. Na de eerdere onthechting van het materiële, schud ik nu het juk der tijdsdruk af. Dat maakte vanochtend de weg vrij voor een controlebezoek bij de arts. Die schreef mijn grote kleine teen een bijkomende rustdag voor, vooral omdat er meer regen in de lucht hangt na de onweders van afgelopen nacht. Stappen met water in mijn schoenen moet ik zeker nu vermijden. Dat flitsende warmteonweer kwam iets na middernacht met een stortvloed aan hemelwater aangerold uit de bergen en eenmaal gearriveerd knalde het de smeer uit mijn oren. En zo kwam eindelijk wat ik al dagenlang voelde aan mijn kleine teen: nattigheid. De genezing vordert gelukkig goed. En al hoor ik de bossen terug roepen, een extra dag Castres is geen straf. Integendeel. Mijn afkoelingsperiode zou niet afgerond zijn zonder een laatste ijscoupe van onze Jeff de Bruges. Waarmee ook mijn portefeuille na deze rustdagen veel verlichter zal aanvoelen.
Ongetwijfeld heeft de lokale economie in geen jaren zo'n boost gekend als nu met mijn passage. Toch was elke euro goed gespendeerd. De kamer is verantwoord, dokter en apotheek zijn vanzelfsprekend, en een uitstapje naar Decathlon drong zich op omdat ik nu weet wat ik tien dagen geleden niet wist en nu heb gekocht wat ik toen had moeten kopen: een lichte slaapzak, heuptas, deftige kousen en breder omramde hoed. Voeg daar de onvermijdelijke paniekerige impulsaankopen van energierepen en -gels en isotone drankjes bij en je verliest jezelf al gauw in wat ook als een verlichte mindset aanvoelt: die van 'daar koop je allemaal geen nieuwe teen voor'.
En zo is ook deze reiziger, ondanks de waarschuwing van de troubadour (was het geen vloek?), gewillig in de val van het betoverend schone Castres gelopen.