Eens in de zoveel tijd verschijnt er in mijn mailbox een mededeling waarvan ik achteroverval. Vorige week nog, toen bleek dat twee literaire vertalers die ik jaren geleden had gecontacteerd plots lieten weten dat ze in alle stilte De dwarsligger hadden vertaald naar het Japans. Nogmaals ongelooflijk veel dank, Ikuko en Sarah, als jullie meelezen. "Ondertussen heeft Ikuko je werk in het Japans vertaald en heb ik het voor die gelegenheid nog eens herlezen in het Nederlands en ik was nog meer onder de indruk dan de eerste keer. Ik vind het echt een sterk werk en Ikuko heeft er een getrouwe vertaling van gemaakt." Meer deugddoend kunnen twee zinnen niet komen, denk ik dan. Erg spannend nu, te proberen surfen op het succes van Nello en Patrasche in die onmetelijke Japanse zee van mogelijkheden. Of in juni, toen het forensische DNA-lab van het UZA met een doorbraak kwam in het DNA-onderzoek naar de identiteit van de 'enige echte' Dwarsligger (voor de specialisten: op basis van het mitochondriaal DNA van de tand hebben ze kunnen aantonen dat hij behoort tot haplogroup H27f). Ook hiervoor ontzettend bedankt, Els, en Jerry van het Onroerenderfgoeddepot, en niet te vergeten Tim, Johan en Frank. Of toen Het Geluidshuis interesse toonde voor een podcast over Sien van Gogh, in het bijzonder de kwestie of Vincent van Gogh de biologische vader is van Sien Hoorniks zoon Willem. Of dit voorjaar, maar daarover mag ik niets kwijt (cliffhanger alert!).
Vandaag ik trouwens terug naar het UZA met een derde tand van De dwarsligger in de hoop ook het Y-profiel te kunnen opstellen (zie foto).
En volgende week volgt alweer de eerste van een reeks lezingen dit najaar (zelfs voor volgend jaar staat de eerste al gepland).
Om maar te zeggen dat respectievelijk acht en vier jaar na publicatie mijn boeken (en nog meer de hoofdpersonages) meer dan ooit springlevend zijn.
Reactie plaatsen
Reacties