Dag 43

Vive le camino! Aflevering 43.

Kleine dingen.

Struikelen zonder erg, veel struikelen zonder erg, op het juiste moment een wortel aangeboden krijgen, een heuse rodewijnfontein tegenkomen onderweg (waarvoor de timing altijd perfect is), geen bedwantsen tegenkomen (ergste nachtmerrie van elke pelgrim!), om half negen 's ochtends ontbijten in de schaduw omdat de zon te fel brandt, waardevolle spullen (portefeuille, zonnebril en gsm) niet kwijtraken noch beschadigen, de heerlijke zoete geur die op het heetst van de dag het sterkst vrijkomt na vele honderden kilometers van hersens kraken eindelijk kunnen thuisbrengen (in de keuken) en benoemen (tijm).

De ronkende namen van dorpen en steden: La Salvetat sur Agout, Boissezon, L'Isle Jourdain, Oloron Sainte Marie, Sangüesa, Puenta la Reina, Logroño,... Een schril contrast met wat wij kennen: Lier, Lint, Duffel, Boom, Mol, Boecht, Knol, Selder, en voor je het weet loopt het in de soep. Een flauw afkooksel vergeleken met hier. Uitgezonderd van Ponferrada, waar ik dit neerschrijf, dat me de hele rit ernaartoe aan perforator deed denken. Beroepsmisvorming.

Om 19 uur mijn voeten onder tafel schuiven met vijf verschillende nationaliteiten met dezelfde frustraties over fietsers op de camino en slapeloze nachten in de hostels, en met dezelfde onbegrensde waardering voor de voedzame, stevige maaltijd (eens wat anders dan die misleidend veelbelovende pelgrimsmenu's). Zien dat iedereen om kwart over acht de tafel verlaat om in bed te kruipen. Horen dat morgen de verlossing nabij is. Van de autowegen, welteverstaan. (Die belofte werd gisteren alvast ingelost.)

De kers op de taart: een kamer met ruim bed en badkamer. Helemaal voor mezelf. En een wasmachine!