Dag 25

Vive le camino! Aflevering 25.

Vergeet alle voorgaande lyriek, huldebetuigingen, lofzangen, odes en andere naïviteiten.

Nee, ook Pau ga ik hier niet bewieroken, al valt me dat zwaar want met de allures van zowel een mondain skioord als een exotische badplaats is Pau verre van pover en verdient deze... Nee, nee, nee! Het doet er allemaal niet meer toe.

Alles valt in het niets bij de Boulevard des Pyrénées. Wat valt er nog te zeggen als een panorama als een bewegend schilderij je kippenvel bezorgt in een verzengende hitte; als de werkelijkheid alle afbeeldingen die ik daags voordien had gegoogeld verpletterend overtreft; als geflankeerd door palmbomen vanachter een balustrade neerkijken op een treinstation in een vallei begrensd door eerst groene half beboste heuvels en in een tweede linie de grote wolkenmistspuiers die zich deels verhullen in een witblauwe luchtspiegelende nevelsliert en zich deels verraden door hun donkerblauwe contouren, je bloed doet bruisen als Dafalgan in cola? Groen, wit, blauw. In de beperking toont zich de meester, aldus Goethe. Op zo veel geniale eenvoud kun je niet voorbereid zijn.

Er kan geen mooiere boulevard, geen mooiere plek op aarde bestaan. Al de rest is praat voor de vaak.

Achter dat rookgordijn zal ik van het Franse toneel verdwijnen na een tocht van 600 kilometer. Dat ik over drie dagen daar ergens op sta en kijk naar waar ik nu zit, valt niet te bevatten. Dat proberen visualiseren geeft kortsluiting in mijn hersenpan.

De onvergetelijke reis zal verdergaan in wat voorlopig nog niemandsland is aan de andere kant van de muur. Toch vraagt dit al om een afscheidsdrink in - hoe kan het ook anders -brasserie Le Boulevard.