Vive le camino! Dubbelaflevering 21+22.
In Marciac landde ik in een twintigdaags wereldvermaard jazzfestival. Gekoppeld aan een veredelde, uit zijn voegen barstende jaarmarkt. Op de agenda ook dagelijkse begeleide wandelingen en fietstochten, conferenties over natuur- en landbouwbeheer voor de streek, exposities, filmvoorstellingen, enz. Overdag en 's avonds liep ik er over een mix van jonge en oude hoofden, wat de sfeer ongedwongen, hippieachtig maakte. Valse noot: de groepjes soldaten die per vijf door de straten marcheren. 's Nachts was het bakken en braden onder de blote dakpannen van een tot de nok toe met festivalgangers gevulde gîte. Het geschikte moment om de oordopjes nog eens boven te halen.
De volgende dag mocht ik voor het eerst mijn toiletpapier uitrollen. De eer ging naar het uitnodigende openbare toilet van Auriébat. Nooit eerder voelde ik me zo op mijn gemak op een publieke wc. Hoewel de klokken om 11 uur luidden voor de zondagsmis, bleef het nabijgelegen kerkje gesloten. De bewoners? Die vertoeven voornamelijk op het kerkhof en laten er hun eeuwige slaap niet voor.
Gesteld dat er toch een misviering zou hebben plaatsgevonden, dan had ik nog voor het eind ervan mijn eerste goede daad op deze reis verricht. (Wordt vervolgd)
Reactie plaatsen
Reacties