Dag 15

Vive le camino! Aflevering 15.

Gisteren was winderig en kletsnat. Op aangeven van de dokter en van mijn hospita heb ik voor een stuk de trein genomen. 'Hoe zit dat met een ticket?', vroeg ik nog. 'Gewoon op de trein kopen', antwoordde ze. Dat bleek uiteindelijk toch niet zo gewoon. Een sfeerverslag:

Farce op de trein Avignonet - Baziège. Een rit van 10 minuten. Ik ga rustig zitten, wachtend op het gemengde duo conducteurs. Achteraf bekeken maakte ik daar de cruciale (onbewuste!) fout van niet zelf op hen toe te stappen. Een dure fout van 50 euro. Dat en nog een emmer gezever krijg ik op mijn dak op een toon waarvan mijn kleine teen spontaan opnieuw begint te zweren. Ik weiger dat bedrag te betalen en voeg eraan toe dat ik gerust de normale prijs wil betalen. Om een duistere reden blijkt dat onmogelijk. Na een escalatie van wederzijdse vijandigheden voor een volle coupé moet ik mijn identiteitskaart afgeven en bang zijn omdat het woord gendarmerie valt. Ondertussen heeft de trein mijn bestemmingsstation bereikt en blijft die daar maar wachten, want geheel tegen hun natuur in zijn de man en vrouw zo vriendelijk om niet door te rijden. Helemaal absurd wordt het als de vrouw 20 euro intikt op het toestel en dit voorlegt bij wijze van laatste kans, wat ik ook categoriek weiger. Nog daarna durft ze zelfs te vragen hoeveel geld ik op zak heb. En als ze na een hoop gesukkel beseft dat haar toestel mijn identiteitskaart niet aanvaardt, kan ze niks beters bedenken dan er een foto van te nemen met haar gsm. 'Op deze manier zal het honderd euro kosten', blaft ze. Moraal van het verhaal: betaald heb ik niet (ondanks de intentie) en toch voel ik mij bestolen (en geviseerd als buitenlander). Een lid van de Gestapo loopt hier nu rond met een foto van mijn identiteitskaart op zak. Ik vraag me af of ze daar iets ergs mee kan doen, behalve mij toevoegen op Facebook.